Een paar daagjes Dubrovnik
Om diverse redenen zijn we wat eerder bij Dubrovnik (en daarmee het Kupari complex) aangekomen dan we zelf verwacht hadden. De weersvoorspellingen waren niet zo goed in Noord Kroatië dus we hebben wat sneller gereden. Onze overnachting in Bosnië ging niet door omdat we de camperplek niet konden vinden 😅, enz, enz. Omdat we nu toch wat extra dagen “over” hadden wilden we wat langer op 1 plekje blijven om even te kunnen niksen. De afgelopen weken hebben we bijna altijd 1 of 2 nachten op een plekje doorgebracht om in de omgeving iets te bezichtigen of een wandeling te maken. Nu leek het ons even tijd om het iets rustiger aan te doen.
Onze onvindbare camperplek
We kwamen pas om 21:45 op onze camperplek aan. Extreem laat voor ons doen, meestal zijn we ten laatste einde middag op een nieuwe plek. Maar in dit geval mocht dat helaas niet zo zijn, we waren wel van plan om einde middag op onze camperplek te zijn. Te weten, onze camperplek in Bosnië, gelegen op een prachtige plek in het bos, aan een riviertje. Maar ja, zoals gezegd konden we deze niet vinden. Omdat onze bundels in Bosnië niet werken en we hierdoor zo’n €2,50 per MB voor internet moeten betalen leek goed zoeken naar een ander plekje ons ook geen goed idee. We besloten dan maar meteen door te rijden naar Dubrovnic, Kroatië. Hier wilden we de volgende dag (of die erna) toch naartoe. Helaas was dit nog wel dik 2 uur door de bergen rijden.
Grenscontrole
De route door de bergen was werkelijk prachtig, mede doordat de zon onderging terwijl wij hier aan het rijden waren. De wegen waren verlaten maar wel erg goed, het rijden ging dan ook voorspoedig. Na een mooie rit kwamen we aan bij de grens met Kroatië. Hier was het over met onze voorspoedige rit. Het was inmiddels ca 20:30 en al donker, bij de grenspost was het erg rustig. De douanier vroeg ons waar we naartoe gingen en of we nog iets gekocht hadden in Bosnië. Bijvoorbeeld kaas, worst of sigaretten. Anna had een slof (10 pakjes) sigaretten gekocht, €3,- per pakje, en dit gaven we netjes aan. Op dat moment gaf de douanier aan dat we de camper langs de kant moesten zetten voor controle. Na een half uur wachten gebeurde deze controle eindelijk. In alle kastjes en overig werd met behulp van een zaklamp goed gekeken of we niet iets bij ons hadden wat niet toegestaan was. Want, gaf de douanier aan “wij zijn de grenscontrole naar de EU, strenge controle is nodig”. Er werd niets gevonden tijdens de controle maar daarmee was de kous nog niet af.
Sigaretten
We hadden namelijk teveel sigaretten mee. Wanneer je per vliegtuig van een niet EU land naar een EU land vliegt dan mag je 1 slof sigaretten per persoon meenemen. Wanneer je over land vanuit een niet EU land een EU land in reist dan is het anders. Je mag dan slechts 2 pakjes sigaretten per persoon bij je hebben. We hadden dus 6 pakjes teveel bij ons, en dat is niet toegestaan. Er volgde dan ook een melding en een boete.😐 Het papierwerk koste weer zo’n half uur. Op het moment dat ik wilde tekenen en betalen bleek de douanier een foutje te hebben gemaakt. I.p.v. 57,46% (o.i.d.) had hij gerekend met 57,40%, alles moest dus weer overnieuw opgesteld worden. Het begon een aardige soap te worden zo. Uiteindelijk kwam de man met de juiste papieren aan en na het voldoen van de boete, van ca €50, mochten we verder rijden. Hierdoor kwamen we dus erg laat aan op de camperplek. Wel hadden we onderwegnog een prachtig uitzicht over de baai bij nacht.
Ochtendwandeling
Zoals gezegd wilden we nu een paar daagjes rustig aan doen, maar we (of in ieder geval Mark) zijn hier niet zo goed in. We hadden direct al in de planning om de volgende dag met de bus en de dag daarop naar Dubrovnik (meer zien, kijk op onze Polarsteps pagina) te gaan, hoezo rustig aan doen! Verder leek het me de volgende ochtend om 6:15 dan ook weer tijd voor een korte ochtendwandeling. Ik was wakker en wilde even lekker naar buiten. Onze camperplek lag ca 250 meter van de zee, strand, haven en boulevard af en ik besloot hier eerst naartoe te lopen. Eenmaal aangekomen bleek dat ik over een rotspad een stuk langst de zee kon wandelen. Nieuwsgierig naar waar dit pad naartoe leed besloot ik dit een eindje te volgen.
Verlaten hotels van Kupari
Het pad liep prachtig langs en iets boven de zee, door het opkomende zonnetje leek het allemaal nog iets mooier. Ik had een paar honderd meter gelopen toen ik op een gegeven moment een bocht omging die uitzicht gaf op een prachtige baai. Ik stond aan de grond genageld van verbazing. Ineens keek ik uit op een enorm complex van verwoeste en verlaten hotels en aanverwante gebouwen. Ik kan het lastig omschrijven maar het was een bijzonder en indrukwekkend uitzicht. Het gehele complex lag ook nog eens aan misschien wel de mooiste baai die ik tot nu toe in Kroatië heb gezien. Een prachtig strand met kristalhelder water. Door het contrast voelde het geheel nog wat onwerkelijker.
Kupari Tourist Complex
Na wat nazoeken bleek het te gaan om het Kupari tourist complex, een niet meer gebruikt militair toeristen complex. Het complex is grotendeels gebouwd in de jaren 60/70, o.a. als vakantieplek voor de hogere militairen van het Joegoslavische leger. Het totaal aantal kamers op het complex bedroeg zo’n 1600 kamers. Dit complex is tijdens de Kroatische onafhankelijkheidsoorlog zwaar beschadigd door o.a. bom- en kogelinslagen en branden. Het complex is in de jaren hierna deels geplunderd en compleet verlaten.
Alle gebouwen zijn toegankelijk en ik was dan ook erg benieuwd hoe het er binnen uit zou zien. Omdat ik in mijn eentje was leek het mij niet zo’n verstandig idee om naar binnen te gaan, met enig moeite ben ik dan ook maar doorgelopen. Wel met de intentie om op een later moment samen met Anna terug te komen.
Samen naar het Kupari complex
We hadden de intentie om de dag nadat we voor de 2de keer in Dubrovnik waren geweest naar het Kupari complex toe te gaan. Anna had het inmiddels ook gezien. Zij het van een afstandje, onze boot naar Dubrovnik voer er op een paar honderd meter voorbij. Echter de dagen na ons bezoek aan Dubrovnik was ik een beetje ziek 🤒, hierdoor was een wandeling niet echt mogelijk. De geplande rust werd mij nu dus een beetje opgedrongen, en ik heb er van genoten kan ik wel zeggen. Na 2 dagen, vooral op bed, uitrusten moest het dan toch gebeuren. Omdat ik graag vroeg bij het Kupari complex wilde zijn i.v.m. het mooiere licht (voor de foto’s) moest Anna ook een keer vroeg uit bed, dit deed ze natuurlijk met enorm veel plezier.
Eenmaal aangekomen bij het Kupari complex zijn we bij een aantal van de voormalige hotels naar binnen gegaan. Het lijkt zo te zijn dat dit is toegestaan, nergens staan hekken of verbodsborden om dit te voorkomen. Toch had Anna wat meer spanning om de donkere en verlaten ruimtes te betreden dus die is bijna overal bij de ingang blijven wachten. Binnen was alles veelal leeg, de spullen die meegenomen konden worden, zoals meubels, toiletten, wasmeubels, enz waren bijna allemaal allang verdwenen. Ook waren op veel plekken zelfs vloerbedekking en de vloer- en wandtegels verwijderd. Wel viel me op dat er, naarmate ik verder van de hoofdingang kwam, steeds meer dingen intact waren. Zo lag er vaak nog vloerbedekking, kwam ik nog wat wc brillen en bedden tegen en zaten er soms nog deuren in de kozijnen.
Goed opletten
Ondanks dat ik stevige schoenen aan had en ik een goede zaklantaarn mee had moest ik goed opletten waar ik liep. De trappen op de onderste verdieping waren afgeslepen o.i.d. waardoor het meer een helling was geworden, de trappen iets hoger waren veelal ontdaan van de marmeren treden en liepen hierdoor ook niet overal even lekker. Overal lag er glas, delen van de plafonds, brokstukken, enz op de vloeren. Ook waren er op diverse plekken gaten in de vloer of was deze deels ingestort. Soms was goed te voelen dat de vloer niet stevig was, op deze plekken ben ik dan maar omgedraaid.. Deuren van liften ontbraken veelal af lagen er half uit waardoor de schachten overal open waren. Al met al was het een surrealistische ervaring.
Zowel Anna als ikzelf vonden het een erg bijzondere maar ook confronterende ervaring om zo tussen een stuk geschiedenis te staan en te lopen. Tijdens onze reis tot nu toe hebben we diverse plekken gezien waar de sporen van de oorlog nog erg goed zichtbaar zijn in het dagelijks leven. We waren, en zijn, erg onder de indruk van de gebeurtenissen die hier, nog niet zo lang geleden en erg dicht bij Nederland, plaats hebben gevonden. We hebben ervaren dat erover lezen, iets kijken of luisteren toch heel anders ervaren dan wanneer we er zelf tussen staan. Het komt op deze manier toch veel meer binnen.
Mocht je meer willen zien of lezen van onze reis, dat kan o.a. via YouTube, Instagram of Polarsteps.
Nog een paar foto’s
